برگزاری شهرآورد با ۸ هزار تماشاگر. خیلی‌ها از کنار این خبر به‌سادگی عبور کردند و در میان تحلیل ترکیب دو تیم و کری‌های معمول از یاد بردند که روزگاری همین شهرآورد در ورزشگاه آزادی با حضور ۱۲۰ هزار تماشاگر و هزاران نفر مانده پشت درهای بسته برگزار می‌شد و رشک همه آسیا را برمی‌انگیخت. افول تماشاگران – از ۱۲۰ هزار به ۸ هزار و۶۰۰ – مایه سرخوردگی است و آن را باید حاصل بی‌توجهی به زیرساخت‌ها، مدیریت ناکارآمد و نادیده گرفتن خواست میلیون‌ها هوادار دانست. واقعیت این است که فوتبال ایران از کمبود استعداد یا هوادار رنج نمی‌برد؛ بلکه از بی‌تدبیری رنج می‌برد. اگر مسئولان واقعاً قصد تضعیف محبوب‌ترین ورزش کشور را ندارند، باید پاسخ دهند: چرا بازسازی‌ها این‌قدر تأخیر دارند؟ چرا ورزشگاه‌های کلیدی مانند آزادی و یادگار امام(ره) به‌درستی مدیریت نمی‌شوند؟ برگزاری دربی به مضحک‌ترین شکل ممکن خارج از تهران زنگ خطری برای آینده فوتبال ایران است. مهدی طارمی و بسیاری از ملی‌پوشان اتفاقاً انگشت روی خوب نقطه‌ای گذاشتند و اعتراض کردند. همه دنیا می‌دانند بدون تماشاگر، فوتبال روح خود را از دست می‌دهد، اما گویا مدیران فوتبال هنوز آن را درک نکرده‌اند و یا... از منظر جامعه‌شناختی، فوتبال در همه دنیا فراتر از یک ورزش و یک ابزار قدرتمند برای مدیریت انرژی اجتماعی، به‌ویژه در میان نسل جوان است. حضور در ورزشگاه‌ها اجازه می‌دهد هیجان‌ها و انرژی‌های انباشته‌شده تخلیه شود، که این امر می‌تواند از بروز رفتارهای پرخطر یا بزهکاری جلوگیری کند. در جوامعی مانند ایران، جایی که جوانان با فشارهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی روبه‌رو هستند، رویدادهایی مانند شهرآورد می‌تواند اوقات فراغت را پربار و حس تعلق جمعی ایجاد کند، اما گویی در ایران بنا به هر دلیل گفتنی و نگفتنی قرار نیست فعلاً دربی و سایر مسابقات پر تماشاگر و پر ازدحام برگزار شود. این در حالی است که ادامه همین اتفاق‌ها موجب بدبینی و زمینه‌ساز اعتراضاتی خواهد شد که گاه جمع کردنشان به این راحتی‌ها نیست. حیرت‌آور اینکه در حالی ما اقدام به محدودسازی مسابقات پرتماشاگر خود می‌کنیم که در کشورهای عربی همسایه و حتی کشورهای اروپایی و توسعه‌یافته تلاش وافر می‌شود که ورزشگاه‌های بزرگ‌تر با ظرفیت بیشتر پذیرایی از تماشاگران بنا شود تا بر شور و شوق اجتماعی و افزایش امید به زندگی افزوده شود. آنجاها که روزی حسرت داشتن تماشاگران ما را می‌خوردند، اکنون ورزشگاه‌ها به محلی برای قدرت‌نمایی اجتماعی و ورزشی تبدیل شده است، اما ورزشگاه‌های ما به موزه‌ای غم‌انگیز از خاطره‌ روزهایی که ۱۰۰هزار نفر با یک نفس، زمین را می‌لرزاندند.